As razóns de Francisco Castro

Escribir para soñar. Soñar con cambiar o mundo. Estas son, en palabras do autor, que nos visita por segunda vez este curso, os auténticos motivos que o moven a escribir e ben podería ser o título xénerico das dúas sesións que compartimos onte con Francisco Castro. Na primeira delas falou cos rapaces e rapazas do club de lectura de 1º ESO e cun grupo de 2º ESO sobre os libros Chamádeme Simbad e Un bosque cheo de faias. Falou da literatura como reflexo da realidade que vive e dun mesmo, que ten a posibilidade de loitar contra as inxustizas, neste caso abordando problemas que nos tocan de cheo, ben sexa a violencia neonazi ou os problemas cotiás que xurden cando nos facemos maiores. As rapazas e rapaces do club de lectura mostráronse moi activos no turno de preguntas, cousa que o autor agradeceu, e ao final asinou exemplares de Chamádeme Simbad. Preguntado sobre a escolla do nome de Simbad para o protagonista, Castro respostou que Simbad representa a aventura, e que todos os seus libros están protagonizados por Simbad, aínda que esta foi a primeira vez que lle puxo ese nome
Na segunda sesión, Francisco Castro falou cos rapaces e rapazas de bacharelato, que asistiran tamén á sesión anterior, do oficio de escritor.
Lembrou que o o ser humano precisa cuestionarse cousas, que a literatura, como a filosofía ou como a antropoloxía, desde ópticas diferentes, tamén se plantean. Pero a literatura, a diferenza delas, crea mundos novos, e entón o escritor convértese, ao xeito huidobriano, nun pequeno deus: é o creador total porque agora o mundo se transforma no que el quere que sexa.
Para el, a literatura vén satisfacer necesidades do ser humano como sentir emocións (pracer, terror, amor…), comunicar, vivir vidas diferentes, entender o mundo, atopar respostas… Porque a literatura, se presenta unha historia ben contada, fascina. A beleza que pode transmitir un verso, a condensación expresiva dun poema, os mundos que se esconden nunha narración son sensacións que producen pracer e que nos fan soñar. Porque, como dicía Cunqueiro, “o ser humano precisa, como beber auga, beber soños”.